Having a truly loving partnership does not ensure that both parties want to have sex. Sex has a mind of its own. Good emotional intimacy in couples does not guarantee good sex. But things go Książka Kot Bob i ja. Jak kocur i człowiek znaleźli szczęście na ulicy autorstwa Bowen James, dostępna w Sklepie EMPIK.COM w cenie . Przeczytaj recenzję Kot Bob i ja. Jak kocur i człowiek znaleźli szczęście na ulicy. Zamów dostawę do dowolnego salonu i zapłać przy odbiorze! Tłumaczenie słowa: . Słownik angielsko polski udostępnia tłumaczenia 120 tys. słówek | Adds - Adds.pl traffic statistics cash. Możemy przystępować do Komunii także wówczas, gdy ciążą nam na sumieniu zwykłe, powszednie „lekkie” grzechy. Mało tego! Eucharystia gładzi te Ewangelii Jezus mówi bardzo wyraźnie: Jeśli nie będziecie spożywali mojego Ciała, nie będziecie mieli życia w sobie (Jan 6,53). To nie jest żadna przenośnia. Tu idzie o życie! Sami, nawet największym wysiłkiem, nie urodzimy w sobie życia Bożego. Jedyny sposób to przyjąć je od Niego, karmiąc się Jego Ciałem. Dlaczego więc tak często rezygnujemy z Komunii?Czytaj także:Opuściłem niedzielną mszę. Muszę od razu iść do spowiedzi?Dwie osoby do KomuniiLiturgia chrzcielna dwojga dzieci. W kościele rodzina, znajomi, coś koło trzydziestu osób. Chrzest jest poza mszą, ale z możliwością przyjęcia Komunii Świętej. Wyjmuję Ciało Pańskie z tabernakulum, schodzę przed ołtarz i czekam. Podchodzą dwie osoby. Babcia i jeden z chrzestnych, nikt więcej. A reszta?Rodzice dzieci są akurat w takiej sytuacji, że nie mogą przystępować do Komunii, rozumiem. Ale reszta? Pozostałych dwadzieścia kilka osób w kościele też nie może? Nie chce? Nie czuje potrzeby? To nie jest pojedynczy przypadek. Kiedyś pewien ksiądz opisywał na Facebooku podobną rozumiemy EucharystiiNiektórzy mówią: Nie czuję potrzeby. Ale jak ktoś tak uważa, to znaczy, że w ogóle nie rozumie Eucharystii. Nie da się tak, żeby na serio wiedzieć i wierzyć, że to On i mieć Go w nosie. Niemożliwe. Dużo częściej to „nie czuję potrzeby” maskuje naszą niechęć wejścia na drogę nawrócenia czy po prostu pójścia do spowiedzi, której się obawiamy. Łatwiej wtedy powiedzieć sobie: Nie czuję potrzeby. Jak poczuję, to coś z tym zrobię. Niestety, często tak właśnie wygląda początek odejścia od sakramentów na długie jestem godzienNieraz jednak powód jest zupełnie inny. U wielu z nas pokutuje przekonanie, że aby przyjąć Najświętszy Sakrament, trzeba być absolutnie bez winy. A ponieważ rzadko bywamy w takim idealnym stanie (zazwyczaj maksymalnie przez kwadrans po spowiedzi), to boimy się popełnić świętokradztwo. Często nie podchodzimy do Komunii z powodu niepewności, czy nam także:Wyobrażasz sobie wielogodzinne oczekiwanie w piekącym słońcu na mszę? Oto prawdziwy głód EucharystiiNie chodzi tu o sytuacje, kiedy mamy faktyczne wątpliwość, czy nasze grzechy należą do kategorii „lekkich” czy „ciężkich”. W takim wypadku właściwa droga do ołtarza rzeczywiście wiedzie przez konfesjonał. Często jednak można spotkać się z myśleniem: Ja nie jestem godzien. Moje serce nie jest idealnie czyste, więc nie mogę przyjąć Jezusa w Eucharystii. Ten sposób podchodzenia do praktyki Komunii Świętej ma niestety długi i twardy żywot, jak każdy pogląd, który bazując na prawdziwych przesłankach, wyprowadza z nich fałszywe, ale pobożnie brzmiące powiedz tylko słowo…Prawdą jest to, że w Eucharystii przyjmujemy absolutnie świętego Boga. Prawdą jest także to, że wobec Niego nikt z nas nie jest wystarczająco święty i czysty. Nikt z nas nie jest Go godzien. Powtarzamy to na każdej mszy tuż przed Komunią: „Panie, nie jestem godzien, abyś przyszedł do mnie”. Ale mówimy też: „Powiedz tylko słowo, a będzie uzdrowiona dusza moja”. Co to za „słowo”? To, w którym tłumaczy, że nie potrzebują lekarza zdrowi, ale ci, którzy źle się mają; i że On przyszedł właśnie do grzeszników, czyli do nas (Mk 2,17).Nie nagroda, lecz lekarstwoKomunia nie jest nagrodą za wzorowe zachowanie, ale lekarstwem dla słabych. Nie świętość jest przepustką do sakramentów, ale sakramenty są drogą do świętości. Możemy przystępować do Komunii także wówczas, gdy ciążą nam na sumieniu zwykłe, powszednie „lekkie” grzechy. Mało tego! Eucharystia, w której w pełni uczestniczymy, przyjmując Komunię Świętą, gładzi te to nie jest jakieś tam pobożno-liberalne bajanie, ale nauka Kościoła zapisana w Katechizmie: Eucharystia umacnia miłość, a ożywiona miłość gładzi grzechy powszednie(KKK 1394). Jasne, że warto je wyznać potem także w sakramencie pokuty i pojednania, ale faktycznie doświadczamy ich odpuszczenia już w Eucharystii, jeśli ona rzeczywiście ożywia naszą miłość do Boga i także:Czy to już grzech ciężki czy jeszcze lekki? Jak je rozpoznać? Nowa architektura, którą przyszło zasiedlać ludowi pracującemu wymagała nieco odmiennych rozwiązań wnętrzarskich niż np. wiejska chałupa (choć niektórzy początkowo i na świeżo wybudowanych osiedlach hodowali nioski rosołowe, a i cichaczem jakaś krasula przemknęła). Nie dało się ich urządzić także jak przestronnych mieszkań w kamienicach, z dużymi pokojami o jasnych ścianach i wysokich sufitach. Na szczęście istniał „Głos Nowej Huty”, który dzielnie instruował świeżo upieczone panie domu, jak mają nowocześnie urządzić swoje nowe gniazdko. Oczywiście z pomocą tylko polskich sklepów. A pięćdziesiąt lat temu… Mamy wczesne lata sześćdziesiąte. Nowe bloki mieszkalne na równie Nowej Hucie pachną jeszcze mieszanką aromatów zaprawy murarskiej, tynku i farby. Stukamy do pierwszych drzwi i trafiamy do elegancko urządzonego m2. Gospodyni wprowadza nas do przedpokoju, który mieści kilka drobnych mebli użytkowych, ale za to jakich! Wieszak, szafka na buty, lustro. W nowohuckich sklepach można nabyć taki zestawik, uwieczniony na zdjęciu naszego fotoreportera, za jedyne 1240 złotych. Składa się z wieszaka w kolorze zielonym i seledynowo-czarnej szafeczki na buty, posiada ponadto pięć metalowych haków, półeczkę na kapelusze, miejsce na parasolki i duże lustro. Tymczasem gospodyni prosi nas do dużego pokoju. Od lewej komplet z przedpokoju, stoliczek z salonu i wzór supermodnego kilimu za jedyne 2262 złote. Na środku kwadratowy stolik otoczony czterema krzesłami. To idealne miejsce do przyjmowania gości, ewentualnie do urządzenia partyjki brydża. Ale czymże byłby stół bez obrusa? A ten najlepiej kupić w sklepie Polski Len na osiedlu B-32. Za 73 do 115 złotych można nabyć oryginalną i trwałą ozdobę stołu. Ba! Na półkach znalazła się tylko część partii, reszta poszła na eksport. To nie byle co. A skoro już jesteśmy przy tekstyliach, nie sposób przemilczeć firanek. Każda polska gospodyni wie, że bez nich okno jest łyse. Im lepsze gatunkowo, tym droższe. To jednak rzecz, na której nie warto oszczędzać. Ostatnim krzykiem mody są za to kilimy, których w nowohuckich sklepach mamy wielki wybór. Piękny kawał polskiej roboty w eleganckie zakopiańskie wzory. Prawdziwy hit. Jedyne 2262 złote. Takie lampy były i pięknym i praktycznym prezentem. Każde pomieszczenie w domu trzeba nie tylko przyozdobić, ale i oświetlić. W tym celu najlepiej udać sie do jednego ze sklepów CPLiA. Tam już czekają najnowsze śliczne lampy. Te najpiękniejsze, o najbardziej wyszukanych fasonach to projekty rodzimej malarki pani Walczakowej, krakowianki. Nic, tylko kupować i wieszać lub stawiać w korytarzu, salonie czy innym pomieszczeniu. Nasza pani domu tak zrobiła i jej sypialnię zdobią piękne niskie lampki w „słomkowych kapelusikach”. A, że okazji nigdy dość, można nie tylko siebie, ale i kogoś bliskiego obdarować takim praktycznym prezentem… Prototyp nowoczesnej sypialni, powstały w Kalwarii. Skoro jesteśmy przy sypialni, nasza pani domu wprowadza reporterów „Ciekawostek historycznych” do swej alkowy i z dumą chwali się najnowszym prototypem wykonanym w Kalwarii. Dwa niskie łóżka, tyleż samo stoliczków nocnych z półeczkami, oprócz tego szeroka toaletka z otwieranym blatem z lustrem, szafa czterodrzwiowa i komplecik składający się z wysokiego stolika o oryginalnym kształcie oraz trzech stołeczków obitych czerwoną tkaniną. Na szczęście sypialnia naszej gospodyni jest spora, bowiem ten zestaw wymaga pewnej ilości miejsca. Po lewej prezent, jaki otrzymali nasi reporterzy, a po prawej nowiutki komplet mebli kuchennych naszej gospodyni. Kuchnia to zupełnie inna para kaloszy. Choć niewielka, musiała być funkcjonalna. A co lepiej posłuży pani domu niż komplet prosto z nowohuckiego Salonu Mebli. Posiada ciekawe zestawienie kolorów: kremowy i popielaty oraz kilka odcieni blatu stołu, krzeseł i kredensu. Komplet składa się z dużego kredensu z dużą ilością szufladek, stołu, dwóch taboretów oraz wieszaka na ściereczki. Cena całości − zł. meble są efektowne, niezwykle praktyczne i ładne. „Jak się żyło za komuny…” to kolejny artykuł publikowany przez nas w ramach współpracy z Muzeum Historycznym Miasta Krakowa. Dzieje Nowej Huty i jej mieszkańców możecie poznać zwiedzając Rozproszone Muzeum Nowej Huty. Na koniec perełka. Nasi reporterzy zostali na pożegnanie obdarowani. Otrzymali od pani domu wyroby ludowe, jakich wiele w naszym sklepie CPLiA, które ponoć powinny się znaleźć w każdym gustownie urządzonym mieszkaniu. Nie zawsze przecież są to rzeczy drogie, a stanowią dużą ozdobę pokoju, o czym spieszył donieść „Głos Nowej Huty”. Jeszcze drobna refleksja. Podczas ostatniej wizyty w IKEI zauważyliśmy, że współczesne, jakże popularne meble z tego sklepu często bardzo przypominają cacuszka polskiego modernizmu… Czyżby szwedzcy projektanci także czytywali porady „Głosu Nowej Huty”? Źródła: „Głos Nowej Huty”, wybrane numery z lat 1959-1967. Polecamy: Rozproszone Muzeum Nowej Huty Kup ciekawą książkę (dużo taniej niż inni): Rinaldo Falsini LITURGIAOdpowiedzi na trudne pytania Tytuł oryginału: La Liturgia. Risposta alle domande più provocatorie Tłumaczenie: Beata Nuzzo © Copyright by Edizioni San Paolo 1998 © Copyright for the Polish edition by Wydawnictwo "M", Kraków 2002 Imprimatur Kuria Metropolitalna w Krakowie + Jan Szkodoń, Vic. Gen. Ks. Jan Dyduch, Kanclerz Ks. dr Stanisław Szczepaniec, Cenzor L. 35/2002, Kraków, dnia 11 stycznia 2002 r. ISBN 83-7221-294-5 Wydawnictwo "M" ul. Zamkowa 4/4, 30-301 Kraków tel./fax (012) 269-34-62, 269-32-74, 269-32-77 e-mail: wydm@ Druk: Pracownia AA, pl. Na Groblach 5, Kraków Czy osoby świeckie mogą rozdawać Komunię św.? Podczas Mszy św., w której uczestniczyłem, ku memu zaskoczeniu Komunia św. udzielana była również i przez zakonnice, kobiety świeckie, a nawet przez 14-, 15-latków. Kto upoważniony jest do rozdawania Ciała Pańskiego? Obecność osób świeckich, mężczyzn i kobiet, które wraz z kapłanem udzielają Komunii podczas Mszy św., nie jest bynajmniej nadużyciem, jak uważa nasz Czytelnik, ani też nowością "wymyśloną" w ostatnich czasach, ponieważ upoważnienie takie udzielone zostało już 29 stycznia 1973 r. przez papieża Pawła VI. Czym innym jest natomiast bulwersujące zachowanie tych nastolatków, którzy po zakończeniu sprawowania tego urzędu wracają na swoje miejsce, śmiejąc się i żartując ze swymi kolegami (jak opisuje to nasz Czytelnik w dalszej części listu, który tu streściliśmy). Jest to skandaliczny epizod spowodowany również lekkomyślnością proboszcza, który powierzył tak ważny urząd osobom tak bardzo nieodpowiedzialnym. • • • • • • Przyczyny zmian Tego typu epizody nie powinny jednak stawiać w złym świetle czy też dyskredytować tę inicjatywę, podjętą na bazie szeregu motywacji, której towarzyszą szczegółowe i precyzyjne dyspozycje i warunki. W tak delikatnej sferze, jaką jest celebracja Eucharystii, w której realizuje się wielka tajemnica wiary chrześcijańskiej, nic nie zostało bowiem pozostawione swobodnemu uznaniu ani osobistym wyborom jednostek. Zmiany, jakie dokonały się w dziedzinie liturgii, gdzie od zakazu dotykania dłońmi hostii przez osoby świeckie, wprowadzonego w X wieku, przeszło się nie tylko do możliwości przyjmowania Komunii "na rękę", ale i do możliwości udzielania jej przez osoby świeckie, nie oznaczają bynajmniej osłabienia wiary i szacunku dla podmiotowej obecności Chrystusa pod sakramentalną postacią chleba i wina, ale podyktowane one zostały istotnymi przyczynami, zarówno duszpasterskimi, jak i teologicznymi. Bezpośrednim powodem przezwyciężenia starych zasad, które trzymały wiernych na duży dystans od Eucharystii (od mniej więcej 1000 roku, kiedy to nastąpiła pełna klerykalizacja), była intencja zaoferowania wszystkim jak najszerszej możliwości przystępowania do Komunii, również w sytuacji braku kapłanów, oraz ułatwienia do niej dostępu w rozmaitych innych sytuacjach. Z brakiem kapłanów mamy bowiem do czynienia nie tylko na terenach misyjnych, ale i na terenach państw, w których co prawda większość ludności jest wyznania katolickiego, ale gdzie na skutek spadku liczby powołań wiele wiosek i miasteczek, zwłaszcza tych rozsianych w górach, pozbawionych jest posługi kapłańskiej. Tak jest na przykład we Francji, gdzie szacuje się, że co niedzielę przeszło dwu tysiącom liturgicznych zgromadzeń wiernych, na skutek braku kapłana, przewodniczą osoby świeckie, które też regularnie udzielają Komunii św. W normalnych sytuacjach najczęstszymi przypadkami, w których zachodzi konieczność wspomagania kapłana przez osoby świeckie przy udzielaniu Komunii są na przykład: wielkie szpitale, Msze św. odprawiane w obecności tłumów wiernych, jak np. w sanktuariach czy podczas niektórych największych świąt, przypadki obłożnie chorych, którzy pragną przystąpić do Komunii, osoby umierające, którym należy zanieść ten sakrament. Choć również i w takich przypadkach kapłan nie jest bynajmniej zwolniony ze swego obowiązku głoszenia słowa i rozdawania Ciała Chrystusa, to jednak może on być wspomagany czy zastępowany w pierwszym rzędzie przez diakona, potem przez akolitę, dwie specyficzne, ale i dość rzadkie posługi. Dlatego też postanowiono uciec się do pomocy posług nadzwyczajnych, nie permanentnych, lecz powoływanych w odniesieniu do wspomnianych powyżej sytuacji. • • • • • • Wybór osób pełniących taką służbę Wybór takich osób nie może być absolutnie przypadkowy, lecz dokonywany jest przez proboszcza i zatwierdzany przez biskupa; następuje on po stosownym przygotowaniu do pełnienia takiej służby, stwierdzeniu nienaganności życia, wiary i miłosierdzia chrześcijańskiego kandydatów. Powierzenie tego urzędu odbywa się publicznie, podczas Mszy św. (choć czasem również poza Mszą), tak aby wszyscy mogli się o tym dowiedzieć i przyjąć to jako dar, jako służbę całej wspólnocie urząd taki powierzany jest, bez żadnej dyskryminacji, zarówno mężczyznom jak i kobietom. Jedynie w szczególnych przypadkach, jak w wypadku tłumnego udziału wiernych we Mszy św., kapłan może, przy użyciu uproszczonego rytuału, wyznaczyć jakiegoś wiernego do pomagania mu w udzielaniu Komunii św. Jak więc widać, wszystko jest tu zaplanowane i podlega regułom, nie ma w tym nic z improwizacji. Nie chodzi tu bynajmniej o nadanie praw czy przyznanie przywilejów, ale jedynie o "służbę" (uwidocznione jest to wyraźnie w łacińskim słowie, którym określa się te czynności: ministerium, czyli urząd, służba, posługa) wspólnocie chrześcijańskiej, potrzebną po to, aby nikt nie był pozbawiony łaski i pociechy żywienia się Chlebem eucharystycznym: są to posługi nadzwyczajne, niezwykle użyteczne dla wszystkich wierzących w Chrystusa. Byłoby jednak zbytnim uproszczeniem uznawanie tych posług jedynie za zwykły środek zaradczy czy taktyczny. Ich istnienie opiera się bowiem na antycznym zwyczaju i odpowiada nowej, współczesnej doktrynie Kościoła, jaka rozwinięta została podczas Soboru Watykańskiego II. Już od II wieku, według tego, co przekazał nam św. Justyn, istniał bowiem zwyczaj posyłania przez diakonów, po zakończeniu Mszy św., Eucharystii osobom chorym. Tak więc często osoby świeckie, również bardzo młode, pełniły tę służbę, polegającą na noszeniu Komunii czy wiatyku obłożnie chorym i umierającym. W czasach prześladowań chrześcijan czy też w innych szczególnych okolicznościach nosiły one poświęcony chleb do domów, aby w ten sposób stworzyć możliwość przystąpienia do Komunii. • • • • • • Służba w Kościele Choć tradycja jest bardzo istotna dla życia Kościoła, to w naszym przypadku jeszcze większe znaczenie mają racje natury teologicznej. Ustanowienie posług zwykłych i nadzwyczajnych stanowi wyraz ogólnej służebności Kościoła oraz koncepcji Kościoła jako "wspólnoty", jako zjednoczenia umysłów, serc i życia, dla wiary w Chrystusa i z miłości do Niego. Służba, współpraca, współodpowiedzialność wiernych będących osobami świeckimi obok rozmaitych posług osób wyświęconych (biskupów, kapłanów i diakonów), ustanowionych (lektorów i akolitów) oraz posług nadzwyczajnych stanowi niezbędny wymóg, uświadomiony sobie przez Kościół, poczynając właśnie od Soboru Watykańskiego II. Została więc przezwyciężona koncepcja kapłana, który sam zajmuje się wszystkim, i który skupia w sobie wszystkie urzędy i posługi. Kościół nie dzieli się na zwierzchników i poddanych, na panów i sługi: choć jest on, owszem, zhierarchizowany gdy chodzi o odpowiedzialność i funkcje, to jednak cechą wspólną wszystkich jego członków jest diakonia, czyli służba naśladująca Chrystusa, który przyszedł na świat nie po to, aby Mu służono, ale aby służyć. Dlatego obecność nadzwyczajnych służb zajmujących się udzielaniem Komunii św. jest oznaką nowej wrażliwości eklezjalnej, wezwaniem do braterskiej współpracy, do służby w rozmaitych sytuacjach. Równocześnie dobitnie wskazuje ona na wielkie znaczenie pełnego uczestniczenia w uczcie eucharystycznej w formie przyjęcia Komunii sakramentalnej. opr. mg/mg Copyright © by Wydawnictwo "m"

rudemu to nawet komunie